… το ‘ξερε … ήταν σίγουρος γι’ Αυτό, απλά το έσπρωχνε όσο πιο πίσω γινόταν στο μυαλό του … σαν τα σακιά με το βαμβάκι (χαράρια τα λέγανε, μεγάλα σακιά όσο το μπόι ενός ανθρώπου χωράγανε ίσα με 100 κιλά πατημένου βαμβακιού) που φόρτωνε μικρός στην πλατφόρμα του πατέρα του, τα ‘σπρωχνε και τα ξανάσπρωχνε για να χωρέσουν κι άλλα, τα πρώτα όμως ‘μεναν πάντα στο βάθος, θαμμένα κάτω από τόνους άλλων σακιών, ποτέ δεν ξαναεμφανιζόταν παρά μόνο στην παράδοση του βαμβακιού … όταν ήταν να πουληθούν … αυτό όμως είχε την τάση να έρχεται μπροστά, σαν να του άρεσε να ‘ναι εκεί μπροστά, πρώτο απ’ όλα … πρώτη σκέψη … κι όσο πιο πολύ στην έσπρωχνε τόσο, σε ανύποπτο χρόνο, έρχονταν μπροστά …
- Κάνω αποτοξίνωση από τις νεανικές μου τρέλες, έλεγε στον εαυτό του και έκλεινε το μάτι, τσαχπίνικα …
… το ‘ξερε, το ‘βλεπε, ήταν σίγουρος … όσο περισσότερο δούλευε τόσο ανέβαινε και μισθολογικά και ιεραρχικά …
- Ρε κοίτα ! μονολογούσε, δουλεύει η ελεύθερη αγορά! και τι αν διώξανε την γραμματέα προχθές, άχρηστη ήταν έτσι κι αλλιώς και δεν ήταν και όμορφη για άλλες χρήσεις, ξανάκλεινε το μάτι στον εαυτό του …
Δουλεύει …
- Ανεβαίνω όσο δουλεύω, όσο δουλεύω ανεβαίνω, για όλους είναι το ίδιο, δουλεύεις παραπάνω; πάρε μπόνους! δουλεύεις λιγότερο; πάρε τα αρχίδια μου! Χα!!!
κάπου κάπου του ‘ρχονταν ερωτήματα του τύπου: -ποιος είναι πάλι αυτός ο γενικός διευθυντής που μας φέρανε … είναι μόλις 26 χρονώ … πως είναι δυνατό; ΤΟΤΕ εγώ ήμουν ακόμη φαντάρος και καθάριζα τουαλέτες καθότι δεν είχα βύσμα … και ότι πέτυχα και κει ήταν λόγω της δουλειάς μου και του φιλότιμου μου ...
κάπου κάπου σιχαμερές βρωμόγριες τον πλησίαζαν … και αυτός χαμογελούσε συγκαταβατικά πέφτοντας ακόμη πιο χαμηλά …
- είμαι καλά εδώ, έλεγε στον εαυτό του και τον ξεγελούσε κάθε τρεις και λίγο …
και τότε ερχόταν μπροστά Αυτό … και μιλούσε …
- η καρδιά σου ήταν πάντα αριστερά …
- Δίκαιο, δίκαιο, δίκαιο!
- Αριστερά, αριστερά, αριστερά!
Και τότε φανταζόταν ότι έμπαινε στο γραφείο του Γενικού Διευθυντή και απαιτούσε δικαιοσύνη … και μισθολογικά και ιεραρχικά για όλους … ο Γενικός του απαντούσε
- Και ποιος είσαι συ ρε καραγκιόζη για να σε πληρώσουμε παραπάνω; είσαι ο γιος ή ανιψιός του προέδρου; καραγκιοζάκο!
- Μα δουλεύω 14 ώρες τη μέρα και άλλοι περισσότερο, τολμούσε να ψελλίσει η φαντασίωση του
- Φύγε ρε μαλάκα αν θες, αλλά που θα πας; δεν βλέπεις τι γίνετε; η οικονομική κρίση! Που πας ρε μαλάκα; τι θα βρεις; Τίποτα καλύτερο νομίζεις;
Σταματούσε να σκέφτεται … το ‘σπρωχνε πάλι πίσω … πίσω-πίσω … κάτω από τόνους βαμβακιού …
- είμαι καλά εδώ, που θα βρεις καλύτερα; ανεργία δέρνει όλο τον κόσμο, έλεγε και ξανάλεγε ώσπου ξανάκλεινε το μάτι στον εαυτό του …
- Κάνω αποτοξίνωση από τις νεανικές μου τρέλες, έλεγε στον εαυτό του και έκλεινε το μάτι, τσαχπίνικα …
… το ‘ξερε, το ‘βλεπε, ήταν σίγουρος … όσο περισσότερο δούλευε τόσο ανέβαινε και μισθολογικά και ιεραρχικά …
- Ρε κοίτα ! μονολογούσε, δουλεύει η ελεύθερη αγορά! και τι αν διώξανε την γραμματέα προχθές, άχρηστη ήταν έτσι κι αλλιώς και δεν ήταν και όμορφη για άλλες χρήσεις, ξανάκλεινε το μάτι στον εαυτό του …
Δουλεύει …
- Ανεβαίνω όσο δουλεύω, όσο δουλεύω ανεβαίνω, για όλους είναι το ίδιο, δουλεύεις παραπάνω; πάρε μπόνους! δουλεύεις λιγότερο; πάρε τα αρχίδια μου! Χα!!!
κάπου κάπου του ‘ρχονταν ερωτήματα του τύπου: -ποιος είναι πάλι αυτός ο γενικός διευθυντής που μας φέρανε … είναι μόλις 26 χρονώ … πως είναι δυνατό; ΤΟΤΕ εγώ ήμουν ακόμη φαντάρος και καθάριζα τουαλέτες καθότι δεν είχα βύσμα … και ότι πέτυχα και κει ήταν λόγω της δουλειάς μου και του φιλότιμου μου ...
κάπου κάπου σιχαμερές βρωμόγριες τον πλησίαζαν … και αυτός χαμογελούσε συγκαταβατικά πέφτοντας ακόμη πιο χαμηλά …
- είμαι καλά εδώ, έλεγε στον εαυτό του και τον ξεγελούσε κάθε τρεις και λίγο …
και τότε ερχόταν μπροστά Αυτό … και μιλούσε …
- η καρδιά σου ήταν πάντα αριστερά …
- Δίκαιο, δίκαιο, δίκαιο!
- Αριστερά, αριστερά, αριστερά!
Και τότε φανταζόταν ότι έμπαινε στο γραφείο του Γενικού Διευθυντή και απαιτούσε δικαιοσύνη … και μισθολογικά και ιεραρχικά για όλους … ο Γενικός του απαντούσε
- Και ποιος είσαι συ ρε καραγκιόζη για να σε πληρώσουμε παραπάνω; είσαι ο γιος ή ανιψιός του προέδρου; καραγκιοζάκο!
- Μα δουλεύω 14 ώρες τη μέρα και άλλοι περισσότερο, τολμούσε να ψελλίσει η φαντασίωση του
- Φύγε ρε μαλάκα αν θες, αλλά που θα πας; δεν βλέπεις τι γίνετε; η οικονομική κρίση! Που πας ρε μαλάκα; τι θα βρεις; Τίποτα καλύτερο νομίζεις;
Σταματούσε να σκέφτεται … το ‘σπρωχνε πάλι πίσω … πίσω-πίσω … κάτω από τόνους βαμβακιού …
- είμαι καλά εδώ, που θα βρεις καλύτερα; ανεργία δέρνει όλο τον κόσμο, έλεγε και ξανάλεγε ώσπου ξανάκλεινε το μάτι στον εαυτό του …
music and video by Rammstein at: http://www.youtube.com/watch?v=x5dm7AYZ-tg
No comments:
Post a Comment