Βίοι παράλληλοι ...

Η μαύρη Porsche Cayenne Turbo έσκιζε την άσφαλτο, με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο και σηκώνοντας τα φρύδια του σκεφτόταν τον εαυτό του, όπως πάντα. Όλα τα είχε στρώσει μια χαρά, γυναίκα περιωπής, παιδιά στην Ελβετία, μια Turbo Cayenne να συμπληρώνει πόντους στο πέος του και μια εξυπηρετικότατη δίμετρη γραμματέα, στην τελευταία σκέψη κάγχασε μόνος σαν βλάκας. Ηρέμησε, μόνο τα φρύδια του εξακολούθησαν να ‘ναι σηκωμένα όταν αντίκρισε το ογκώδες πολύχρωμο βιομηχανικό κτίριο που έστεκε στην μέση του πουθενά. Τα κάθετα πορτοκαλί και λαχανί πάνελ έμοιαζαν με υπερφυσικού μεγέθους τουβλάκια lego καθώς υψώνονταν προς τον μουντό ουρανό, το κτίριο φάνηκε να τον κοροϊδεύει με την κακογουστιά του. Το ένα του φρύδι κατέβηκε, έστριψε και μπήκε στο απέραντο και έρημο παρκινγκ, διένυσε αρκετή απόσταση μέχρι την κεντρική είσοδο.

- Πόσοι διάολο θα ‘ρθουν; αναρωτήθηκε.

Σταμάτησε και περπάτησε μερικά μέτρα ως την είσοδο. Προς το νότο η θάλασσα ήταν μανιασμένη και οι τεράστιες αποθέσεις υγρής θειούχας σκόνης έσκιζαν βίαια το τοπίο σαν μια τοξική κίτρινη πινελιά, είχε υγρασία και δεν μύριζε τίποτα … το θυμόταν όμως το μέρος … Δεκάδες φορές είχε σταματήσει όταν ήταν νέος, θυμόταν μέρες καυτές, σε άθλια ρυπαρά λεωφορεία να τρώει στην στάση την αποπνικτική μυρωδιά του θειαφιού καθώς δεν είχε λεφτά να φάει ένα κουλούρι, μόρφασε στην ανάμνηση …

- Όλα καλά κύριε; ρώτησε ο πορτιέρης βλέποντας τον μορφασμό.

- Ναι, ναι, είπε βιαστικά και χαμογέλασε στραβά ασχημαίνοντας το μορφασμό μπροστά στη τρίφυλλη ντουλάπα που έκλεινε την είσοδο …

Ο πορτιέρης δίχως στιγμή να σταματήσει να τον κοιτάζει στα μάτια, έκανε στην άκρη.

- Περάστε κύριε, σας περιμένουν …

- Ασφαλώς και με περιμένουν, είπε ανεβάζοντας το πεσμένο του φρύδι …

Τρεις διάδρομοι απλώνονταν μπροστά του χωρίς καμία ένδειξη για το που οδηγούν … χωρίς να το πολυσκεφτεί, με τον πορτιέρη να εξακολουθεί να τον κοιτάζει επίμονα, πήρε τον αριστερό με προσποιητή αποφασιστικότητα. Ήταν ο σωστός.

- Είμαι πολύ μεγάλος!, σκέφτηκε.

Έκανε μια γύρα με το μάτι του, όλοι γραβατομένοι και στην τρίχα ανέμεναν την προσέλευση υψηλά ιστάμενων προσώπων, σε ψίθυρους έπιασε το αυτί του ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε εκδηλώσει την επιθυμία να παραβρεθεί και πολύ πιθανό να έρχονταν … καλλίπυγες γυναίκες χαμογελούσαν πλαστικά παριστάνοντας το ντεκόρ … χαμογελούσε και αυτός ενσωματουμένος στην πλαστική πραγματικότητα … ώσπου ΤΟΝ είδε …

Του πέσανε και τα φρύδια και τα αρχίδια … φορούσε ένα κλασικό στενό τζιν και καθόταν σταυροπόδι επιδεικνύοντας την πραμάτεια του, ένα φθαρμένο πέτσινο μπουφάν κάλυπτε τις φαρδιές του πλάτες, ρουφούσε με πάθος το τσιγάρο του, τα μάτια του βγάζανε φωτιές, γύρισε και τον κοίταξε, αυτό ήταν, έχασε την αυτοκυριαρχία του … μαζεμένος κατευθύνθηκε προς τα κει …

- Τι κάνεις Βασίλη; Ρώτησε κοιτώντας αλλού.

- Καλά Βασίλη! Αποκρίθηκε με ενθουσιασμό, Εσύ;

- Καλά … τα καταφέρνω και ‘γω … παντρεύτηκα … έχω παιδιά … η δουλειά μια χαρά … ξέρεις τώρα … όλα καλά …

- Ναι … ξέρω … η γραμματέας σου είναι πολύ καλή … εξυπηρετική κοπέλα … καλό σου βράδυ Βασίλη …

…

- Κύριε είσθε καλά;

Γύρισε και είδε τον πορτιέρη να επιμένει να κοιτάζει μες τα μάτια του.

- Όχι ρε! Δεν είμαι καλά! Έχεις πρόβλημα;

… όσους γιατρούς κι αν πλήρωσε … κανείς δεν του είπε την αλήθεια, όλοι τους μιλούσαν για σύνδρομα … σύνδρομον … ανάλογοι δρόμοι δηλαδή …